مهدویت شناسی

شخصی آمد خدمت مولای متقیان علی (ع) گفت : یا امیر المومنین ! مرا نصیحت کن … فرمود:

« نصیحت من به تو این که ؛ از آن کسان مباش که امید به آخرت دارد ؛ اما می خواهد به آخرت بدونه عمل برسد .»

مثل همه ما . مامی گوییم حبّ علی بن ابی طالب کافی است ، تازه حب ما حب حقیقی نیست ، اگر حب حقیقی بود عمل هم پشت سرش بود . می گوییم همین وابستگی ظاهری کافی است ! خیال می کنیم علی (ع) از کسانی است که احتیاج دارد ، و اگر فردی انتساب دروغین هم داشته باشند دیگر خیلی خوب ما عجلتاً سیاهی لشگر می خواهیم ، سیاهی لشگر هم کافی است . ما خیال می کنیم یک گریه دروغین بر امام حسین کافی است ؛ ولی امیر المومنین فرمود : اینها دروغ است .

اگر حب علی بن ابی طالب تو را به عمل کشاند ، بدان حب تو صادق و راستین است ، اگر گریه بر حسین بن علی تو را به سوی عمل کشاند بدان که تو بر حسین بن علی گریه کرده ای و گریه تو راستین است ، اگر نه فریب شیطان است .
 
« از آن کسان مباش که احساس نیاز به توبه را در وجود خود دارند دیر نمی شود ، وقت باقی است .»

برادر !  اگر علی بیاید و من و تو هم برویم خدمتش و بگوییم آقا جان ما را نصیحت کن چنین جمله ای به ما می گوید :

« تاکی بگو ییم آقا دیر نمی شود ، حالا وقت باقی است ؟! تا هنوز جــوان هستیم می گوییم ای آقا ! جــوان بیــسـت ساله که دیگر وقت توبه کردنش نیست  …»

(نهج البلاغه ، فیض الاسلام ، حکمت 409، ص1281- علی (ع) از زبان استاد شهید مطهری ، ص245)