یا مهدی ادرکنی
از سکوت بیزارم، زیرا که راز غیبتتان را فریاد میزند!
پس کی میایی ای یوسف زهرا!
به خدا که چشم به راه زیاد داری!
فکر کنید هر دقیقه پر گشته از همین سکوت های پر از صدا! حالا شما فکر کن یک روز چقدر سخت میگذرد!
هرجمعه به خودمان امید میدهیم!
به خدا که دیدن رویتان به هر مشکلی خواهد ارزد!
اما مگر همین ما آدم ها نبودیم که در صحرای کربلا جد بزرگوارتان را در زیر چشمان شرمگین خورشید تنها گذاشتیم؟
شاید هنوز وقتش نشده!
شاید ما هنوز یارهای واقعی و ماندنی شما نشدیم! اما ای کاش لایق بودن با شما باشیم، کاش برسد زمانی که شما ما را هم جزیی از سربازانت بدانی!
آقایم درد فراق کم چیزی نیست….به خصوص برای ما انسان های بیطاقت!
بیا ای آرام جان ها!
مردم دارند به بیراهه میروند!
میترسم از روزی که من هم جزیی از همان مردم شوم….
محتاج دعایتانیم،نظری بینداز ای یوسف زهرا.
بیا كه خانه دل بی تو سخت ویران است
ببین كه جای تو این غم ناخوانده مهمان است
از آن زمان كه تو رفتی بهار دل پژمرد
كنون تمام وجودم فقط زمستان است
به احترام تو غم را ز دل نخواهم راند
كه غم نشانه دل بستگی به خوبان است
تو را طلوع بهاران ز دیدگان پیداست
مرا غروب خزان در نگاه پنهان است
بمان كه باغ دلم بی تو برگ ریزان است
كه جان خسته من بسته به عزیزان است
برای ظهور هرچه سریعتر مولایمان صلوات
اللهم صلی علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم